ارتباط بین فعّالیّت بدنی با تحلیل رفتگی شغلی در اعضای هیأت علمی دانشگاه های آزاد اسلامی منطقة چهار کشور

چکیده هدف از انجام این تحقیق بررسی ارتباط بین فعّالیّت بدنی با تحلیل رفتگی شغلی در اعضای هیأت علمی دانشگاه های آزاد اسلامی منطقة چهار کشور می باشد. روش تحقیق این پژوهش از نوع همبستگی- مقایسه ایی و جامعة آماری آن، کلّیّة اعضای هیأت علمی تمام وقت دانشگاه های آزاد اسلامی منطقة چهار کشور است که تعداد آن ها، 1000 نفر بوده است. از میان آن ها، تعداد (288) نفر به عنوان نمونه و به طور تصادفی از بین (12) واحد دانشگاهی انتخاب شده اند. ابزار اندازه گیری این تحقیق، پرسش نامة فعّالیّت بدنی بک و پرسش نامة تحلیل رفتگی مسلش می باشد. برای تجزیه و تحلیل اطّلاعات از آمار توصیفی و استنباطی (t، f، ضریب همبستگی پیرسون ورگرسیون چند متغیّره) استفاده گردید و نتایج زیر به دست آمد:                 میانگین نمرة فعّالیّت بدنی اعضای هیأت علمی کمتر از حدِّ متوسّط و میزان تحلیل رفتگی بیش از نیمی از آمودنی ها، بالا تر از حدِّ استاندارد بود. نتایج نشان داد، بین نمرة کلِّ فعّالیّت بدنی و مؤلّفة ورزش با تحلیل رفتگی عملکردی و بین مؤلّفة اوقات فراغت با نمرة کلِّ تحلیل رفتگی ارتباط معنادار معکوس وجود دارد (05/0                          p). همچنین متغیّر فعّالیّت بدنی در اوقات فراغت توان پیش بینی (22) درصد از میزان تحلیل رفتگی را دارد. در مجموع نتایج تحقیق نشان داد که فعّالیّت بدنی و ورزش، یک شیوة مفید و مؤثّر در کاهش تحلیل رفتگی می باشد.